Czemuż służyć ma negowanie prostoty?
Jeśli ją piętnuję, odbieram sobie przyzwolenie na i tak nieuchronną przecie porażkę, przedwcześnie karcąc głupotę za jej łaskawość w obdarzaniu mnie mądrością. Czyż wówczas nie pogardzam także i wzniosłością?
Jakiż jest zaś cel odrzucania wzniosłości?
Powodowany niechęcią do uznania jej niewystarczalności (którą uznaję za hańbiącą) w obliczu pragnienia wydania ostatecznego werdyktu, nakładam na siebie prawo do bezmyślności. Lecz czy wobec tego okazuję jej szacunek, gdy spotykam ją pośród postaw uprzednio wzgardzonych?
Dlaczegóż więc wciąż zapytuję „dlaczego?”?
A czemuż to miałbym tego nie czynić?
