Kim jestem?
Obłokiem, który frunie nad twoją głową, do szczętu strzępionym przez bezgłośnie wyjący wiatr.
Krą skuwającą taflę jeziora, skrzącą się w nikłym świetle styczniowego poranka, która skruszeje wraz z nadejściem wiosny.
Szronem zastygłym na świerkowym igliwiu, co roztopi
się pod dotykiem ciepłej skóry.
Ostatnim promieniem słońca, które, nim skryje się za horyzontem,
pieszczotliwie pogładzi pola obsiane wielobarwnym kwieciem.
Jaskrawożółtym płatkiem słonecznika, co opadnie, gdy spostrzeże samotny
zrudziały liść, wciąż uparcie trzymający się swej gałązki.
Twoją matką, gasnącą w oczach u kresu swych dni, której dłoń kurczowo
ściskasz, lecz już za chwilę będziesz musiał ją puścić.
Twym przyjacielem, co stąpa, kroków swych już nie licząc, którego głos
posłyszałeś po raz ostatni.
Twym ostatnim oddechem, ulatującym przez dziurkę od klucza w drzwiach,
które zamykasz na cztery spusty z uśmiechem na ustach.
Bo już mnie znasz.
Wiesz, że moje odbicie znajdziesz w każdym zwierciadle, które napotkasz.
I kochasz mnie.
Tak jak i ja miłuję ciebie.
Tam, gdzie strach rozpływa się w miłości, wiecznej i nieskalanej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz